Буддаг үр үндэс гэж үзвэл Хотэй түүнээс ургасан модны цэцэг жимс. Буддаг ойлгоё гэвэл Хотэйг ойлгохыг хичээ. Түүнийг Инээмтгий Будда гэж хүмүүс дууддаг нь оносон хэрэг. Будда Хотэйн дүрээр заларчээ. Будда Хотэй дотор инээж байлаа. Гэгээрэл оройн титэмдээ гэрэлтэн туяарсан нь тэр аж.

Амьдрал энгийн, үхэл ч энгийн. Хүн л өөрөө элдэв долоон юм бодож зохиож, түүндээ ороогдож зовохгүй бол. Байгаль оршихуй аясаараа л энгүүн сайхан. Төрөхөд минь тэнгэр ивээж, газар түшиж угтсан шигээ нөгчихөд минь наран саран ёсоороо л үднэ.

“Ухаарал” гэсэн баримтат киног олж үзээд өөрийн эрхгүй уярлын нулимс унагав. Youtubе-д байна лээ.

Хүмүүс гүн нойронд автаастай. Энэ нойр биеийн биш, дотоод ахуйн нойр. Хэдийгээр хөдөлж, ажиллаж, бодож төсөөлөх боловч хүний амьдрал турш зүүд нойр үргэлжилсээр байдаг.

Сүфийн их арш Жунайдыг нөгчихийн өмнө шадар шавь нь: “Хайрт Багш минь, та биднийг орхин одох гэж байна. Бид нэг зүйлийг мэдэхийг үргэлж хүсдэг байсан ч танаас асууж зүрхэлдэггүй байлаа. Одоо л амжиж асуухгүй бол оройтох нь. Тийм болохоор бүх шавь нар надаас шаардсан юм. Таны багш хэн байсан бэ? Энэ тухай ярьж байхыг тань бид ер дуулаагүй” гэжээ.

Чиний дотор хоёр төвшин бий: Сэтгэхүйн болон сэтгэхүйн чанад. Хүрээ хязгаартаа орших, эсвэл дотоод төвдөө орших гэж хэлж болно. Тойрог бүхэн төвтэй. Төвөө чи мэдэхгүй байлаа ч тэр оршиж таараа.