Хэрэв Д.Нацагдорж найрагч өнөөдөр байгаа бол “Улаанбаатар, Эрдэнэт, Дарханы өндөр сайхан хот балгадууд, Увсаас Дорнод хүртэлх аймаг сум багийг холбосон дардан зам дагуух газрууд, Энэ бол миний авсан нутаг, Монголын төрөөс зүгээр өгсөн ороон...” гэхчилэн алдарт найраглалдаа системийн засвар оруулах нь.

Одооны залуучууд бүх эрх чөлөөнүүд дот­роос зөвхөн сонгууль өгөх­гүй байх эрх чөлөөг бахтайяа эдлэх юм. Өм­нөөс нь гомдож халагла­маар. Бид хэнд зориулж яах гэж энэ Монгол орны эрх чөлөө, тусгаар тогт­нолын төлөө бүх л үеийн турш үхэн хатан тэмцсэн юм бол хэмээн ахмад үе шүүрс алдаж байгаа биз ээ.

Дэлхийн хөгжил мэ­дээл­лээ дагаад улам хур­далж, түүний үр шимийг хаа сайгүй хүртэх боллоо. Ард­чилал, зах зээлээс ч үл ха­мааран бидэнд гар утас, компью­тер, шинэ технологийн ертөнц өөрөө хүрээд ирэх бай­сан байж магадгүй.

Энэтхэг-Хятадын хойг дээр Вьетнам, Камбож, Лаос гэсэн багц гурван орон хожуухан социалист лагерийн бүрэлдэхүүнд орж ирц­гээв. Хаалттай нийгмийн гадаад мэдээ Зүүн өмнөд Азийн талаар дурдах хэрэг гарвал зөв­хөн энэ гурван оронг л онцолдог байв. Тийм бо­лохоор монголчууд Лао­сыг тухайн үедээ Өмнөд Солонгосоос илүү сайн таньдаг байлаа.

Дээхнэ дээлэн дээр “бажийнх” өмсчихсөн нөхөр их хачин харагддаг байж билээ. Одоогийн мотоцикль унаад уурга чирчихсэн хар­важ яваагийн дэргэд басчиг танагтай ажгуу. Тав гурван малаараа амьдарч буй айлуу­дад адуугаа адгуулах гэдэг чухал ажил байна аа. Дор бүрнээ нэг нь нэг хоёр нь хоёр азарга адуутай.

Монгол ахуйгаас улам холдсоор буй охинтойгоо хамт хөдөө гарч наадам үзэв. Уг нь одооны хотын багачуул хэр чадлаараа уламжлал ёс заншлаа дуурайх сэтгэл их байна. Муугүй шүү. Бүр бид­ний үеэс илүү монголжуу элэгтэй, дээл хувцас ч өмсөх гэх болж.