Хэдэн жилийн өмнө гэнэт толгой доторх бодлууд минь арилчихсан. Яагаав нөгөө толгой дотор эргэлдээд л байдаг өөрөө өөртэйгээ ярьсан бодлууд гэнэт ор мөргүй алга болчихсон. Олны ярьдаг “гэгээрэл”, “mindfulness” маягийн тиймэрхүү төлөв гэх үү дээ.

Хүний сэтгэл дотор үнэнхүү олон янзын нисванисууд байдаг. Шөнийн хонхыг 108 удаа цохьдог нь нисванисын тоо юм аа гэж ярилцах нь бий ч, яаж тоолохоос хамаараад түүнээс ч олон байх боломжтой.

Шавжны ертөнц гэдэг дэндүү туйлширсан ертөнц гэмээр. Тиймдээ ч тэнд сэтгэл байдаг гэж тун бодомгүй. ”Боддог”, ”эргэлздэг” дундаас л сэтгэл гээч юм мэдрэгддэг шүү дээ. Харин шавжны ертөнцөд огтоос эргэлзсэн төлөв ажиглагдахгүй. Жишээ нь, эрэгчин цөгөрцөг орооны үедээ эмэгчиндээ хээв нэг идүүлж орхино.

Үхэл юунаас ч илүүтэй “үлдэж хоцрогсдын хувьд муу” зүйл?

Өмнөх хэсэгт Dukkha буюу зовлонгийн үнэний тухай өгүүлсэн. Тэгвэл ерөөс яагаад хүний сэтгэлд тэр мэт зовлонгууд үүсдэг юм бол? 2-р хэсэгтээ түүний суурь шалтгааны тухай эргэцүүлэн харцгаая.

Нэгэн арал дээр 100 хүн амьдардаг байжээ. Тэднээс 10 нь төмс тарьж, тарьсан төмс нь 100 хүний хүнсний хэрэгцээг бүрэн хангадаг. Тиймээс ямартай ч тэд амьд явахад асуудалгүй. Тэгвэл тэдэнд мөнгө хэрэгтэй юу?