Зуун жилийн өмнө монгол залуус маангар олуулаа лам болж байжээ. Гар амар амьдрах ганц арга нь тэр байж. Үлдсэн нь гэхээр хөөрхий Галсан, Эрдэнэ, Цахиур Төмөр эднүүс. Эдэн дундаа гайгүй шиг нь Итгэлт. Тэгээ л бөөн лам нар. Шийртэйхэн нэг нь сан тавьсан айлынхаа бүсгүйг жирэмслүүлэх буюу тэмбүүрүүлэхээс өөр шидгүй сүгнүүд.

Салаавч элбэгшив. Одоо ард түмэн өдөртөө ядаж нэгийг хараад байх боллоо.

Паах тэгээд өргөөд гаргаад ирэхдээ яахав дээ. Энэ чинь терроризм уу?

Хан-уул дүүрэг дээр албан тушаалтныг өдрийн хагас хүлээх ч яахав.

За яахав эхлээд бол гэрээсээ гарахдаа ”үзэсгэлэнгийн нээлт”-д орох гэж байгаагаа хавийн хүмүүстээ мэдээлэх дайны мэдрэлтэй л байлаа. Харин замдаа маазарч, очих газраа хайж энд тэндгүй тэнэж явснаас ч бус ердөө яваад оронгуут янз янзын үй түмэн хүн байхыг хараад л хаана яах гэж ирсэнээ таг мартдаг юм билээ.

Хэдийгээр монголчууд гадагшаа гарахыг хүсэж байгаа хэвээрээ ч тэдний гадагшаах ба дотогшоох урсгалуудын хоорондын зөрөө ажиглагдам багасаж байна.