Бид нүүдэлчин ард түмэн. Зочломтгой мөртлөө үргэмтгий. Нутгаараа их бахархана, аан гэхдээ нутгаа хүнд үзүүлэх дургүй хармын сэтгэлгээтэй. Аймаг бүр 7 гайхамшигтай. Тэгсэн хэрнээ тэр 7 гайхамшигаа ядаж 700 хүнд үзүүлж хэдэн цаас олоод авахыг хичээдэггүй. Уг нь хамгаална гэдэг харамлахын нэр биш. Ургамал амьтан, уул ус жигдэрсэн, гадааддаа бол “дархан цаазат” цогцолборт жилдээ 2 сая хүн ирдэг мөртлөө ширхэг ч хоггүй. Гэтэл манай Хөвсгөлд жилдээ 50 мянган хүн очиход хогондоо дарагдаж, нуурын эргээр модон жорлон өрчихдөг. Хүний олон цөөндөө биш, хүний ухамсарт ч биш юм. Хүн аялаж л яваа бол ууна иднэ наргина цэнгэнэ. Үүнд ухамсар хамаагүй, зохицуулалтын л асуудал. Манайх онгон дагшин газруудаа ганц ойн цагдаагаар хамгаалуулах биш, харин ч жуулчин хүлээж авдаг бүс болгочихвол найдвартай хамгаалах эзэнтэй болох ч юм шиг. Аялал жуулчлалд төрийн оролцоо нэлээд чухал юм гэдэг нь “100 чухал сэдэв: Соронзон орон” нэвтрүүлэг үзэхэд бодогдов. Наад зах нь "Цонжин болдог" тойроод гэр хороолол болчихвол яанам билээ? Хөвсгөл нуурыг тойрсон амралтын газруудад 00 -ын стандарт тогтоож өгөхгүй бол яанам билээ? Сумын засаг дарга, жуулчны бааз хоёр ойлголцохгүй бол яанам билээ? Гадныхан ирээд шөнөдөө ганц пиво уучих газаргүй бол яанам билээ? Сайдаасаа эхлээд хувийн хэвшил, аялагчид, гадаадынхан хүртэл “Соронзон орон” нэвтрүүлгийн зочид олон л зүйл ярьж байна, бүгдээрээ л асуудлаа ч мэдэж байна шийдлээ ч ярьж байна. Тэгээд яагаад хэн нэг нь дорвитой хөдөлж өгдөггүй юм бол?