Цагаан сарын бэлтгэл ажил ид эрчээ авч байгаа энэ үед хэрхэн их ажлаас хойш сууж тарга тэвээргээ авч үлдэх вээ гэсэн асуудал олон залуусын маань сэтгэлийн гүнд эргэлддэг юм. Энд ч дэлгүүр хоршоо, зах зээлээр хэснэ, тэнд ч ууц өвчүү чануулж зогсоно. Тэгээ л гэртээ ирэнгүүт бөөн их цэвэрлэгээ, хоол хошны ажил.

Аврах цагираг шидээ л болчдог бол уг нь амар. Гэхдээ тэгсэн бол энэ олон залууст үнэнчээ харуулах шанс олдохгүй жоохон тиймхэн юм даа. Гишүүн болсон нэг нь бүр ярих ч юмгүй хоцрох байж хөөрхий. Ярих гээ л амаа ангайдаг... сэдэв байхгүй буцаа л хамхих хэрэг гарна.

Фэйсбүүк дээр байна. Манай олон зураачид, урлагийнхан Элизабэт Коппа гэгчид гомдож явдаг ажээ. Гэхдээ гудиггүй улсууд, гомдол гаргана гэж байхгүй тэгсгээд хаячихдаг байна. Эл хатагтай болохоор өөрийгөө “монголын зураачдыг дэлхийд гаргах гүүр болсон, хүний хайлан..” гэх зэргээр танилцуулах. Гэтэл зураачдын зургийг худалдаж авангуутаа хуулбарлуулж заран “амьдралаа залгуулдаг” гэж чих дэлсэх.

Манай улс бол улс шиг л сайхан улс. Бусад үй түмэн улсуудад болдог бүх юм манайд ч бас болдог. Ер нь тэгж ярьвал тэдгээр газруудад болдоггүй юмнууд ч өлхөөн болчихдогоороо улсаас ч илүү улс. Он солигдох энэ сайхан мөчийг тохиолдуулаад өөрийн орноо энэ бол МОНГОЛ УЛССС! гэж заналтайгаар хэлмээр санагдаж байна. Ингээд цөмөөрөө нэг хуучин оноо эргэж саная даа.

Хорлоо цайны цаг дуусжуу гүй юу гэж жаахан зовниод цагаа харахаар тонгойтол нүднийх нь буланд нэг юм хөдлөж харагдав. “Гөлөг үү дээ” гээд лавшруулан хартал гэдэс нь түхэлзэн амьсгалсан нэг хүүхэд цус нөжөө гоожуулан нүдээ аниад хэвтэж байх нь тэр. Хорлоо хамраа дараад бушуухан хажуугаар нь зөрөв.

Би их сайхан хүн. Хүн бүхэн л намайг тэгж хэлдэг. Артгаа бол хүний хайлан... гэх мэт үгс өдөрт хэдэнтээ чих дэлсэнэ.