Шороотын Цэвээн сайхан кино тээ. Монгол хүү. Тэр үед хүмүүс нэрээ хэлэхээр бусад нь айдаг байсыму хаашаа ин. Би Артаньян байна!! ккк. Эхэндээ тэр чинь нэг хүүхэнд сайн болцон байдымаа. Тэр нь нэг их тоохгүй. Эд мөнгөнд сонирхолтой, ахуйн шуналтай л нэг адсага…. байдаглүү, исүүл би гүжирдээд байнуу. Бас нэг хятад залуу гарна. Залуу ч гэж дээ маангар овортой, үхээд боссым шиг. Тэр нь нэг дугуйтай. Манай хүн морьтой. Тэр дугуйтай нь одоогийхоор бол “унаатай” хүн юм даг аа. Дугуйгаа унаад явахаар хонх монх нь хөөрхөн дугарнаа. Бас шүгэлднэ, хээнцэр эр. Өөр ямар ч дуу тэр исцээнд гарку.

Тэр тэгээд хүүхнийг дугуйндаа сундлаад явчдаг вилүү яадаг вилээ. Харин манай хүн морио унаад явахаар ширээ тогшжаагаамшиг дугараа наачна хөөрхөн. Ер нь их хөөрхөөн тээ. Малгай нь хийсэнгүүт, миний малгай! гэж мэгээд. Салхийг гүйцэх бишдээ тэгээд. Тэгжаагаад гитдад очоод баахан хөгөлжээснаа эргэж ирээд нэг байшингийн өмнө унтжаагаад тэгсгээ л кино дуусчна. Ицсийцст тэр хятад залуу манай хүүхнийг дийлкүү тэгээд орхичжаагаа л байдий. Дээр үеийн хятадууд чадал муутай байжээ дээ. Одоогийин хятадууд бол сап сап гээ л аваад аваад хоночдий шд тээ.

Заа тэр яахуу, “Би Шороотын Цэвээн байна” аа гэж. Сайхан ен. Түүнд айх айдас, ичих гэм алга. Хаана ч очсон нэрээ хэлээд гуяа алгадчна. Одоо юм сан бол “би Шороотын Цэвээн байна! …. Хөөе би Шороотын Цэвээн байна гэжийшүү!” гэсэн ч гэлэн гуай гэх нь байтугай гөлөөг ч гэх хүн гаркуу дээ. За бараг тэгснээс өөр япон солонгос гэчүүл нахилзах нь халаг. Монгол гэнгүүт, “эээ… энэ нэг юм” гэсэн харцаар харангаа алдана. Бараг л нүдэн дээр юмаа бүртгэх нь холгүй. Монгол гэдэг улс байдгийг дэлхий Чингис хаанаар мэднээ. Зэрэгцээд хулгайч гэдгээр нь мэднэ. Зэрэгцээд авилгалдаа идэгдсэн орон гэдгээр нь гадарлана. Зэрэгцээд архичин гэдгээр нь гэдгээр нь бас. Монголчууд энэ олон шулуунаар дэлхийг хэрэх шиг болжийшд. Нэрээ гаргажийн. Дэлхийн Монгол болсоон сайхан.