Хүүхдийн нүд хэцүү
Нэр утга нь солигдсон ч “Зургаан сарын-1” манийг мэдээ орохын л хүүхэд баярладаг өдөр байсаар ирсэн. Хичээл тарж, хөхөө донгодож, цэцэг урган баярлахгүй байхын аргагүй цаг үе юм даа.
Нэр утга нь солигдсон ч “Зургаан сарын-1” манийг мэдээ орохын л хүүхэд баярладаг өдөр байсаар ирсэн. Хичээл тарж, хөхөө донгодож, цэцэг урган баярлахгүй байхын аргагүй цаг үе юм даа.
Энэ өдрийг бусад баяр лугаа тэмдэглэн бөхийн барилдаан зохиож, орой нь бааранд сууцгаах зохимжгүй. Түүнээс гадна хамгийн эмзэглэх зүйл бол хүний өөрийн бүх л хүүхдийг алагчилж болдоггүй. Манийг балчир байхын л энэ өдөр боломжтой айлын хүүхдүүд бондойтлоо баярлаж, борчуул нь атаархаж өнждөг байсан даа. Одоо ч хэвээрээгээр барахгүй. Зургаан сарын нэгэнд маш олон хүүхэд уйлдаг. Зарим нь ч эрхээрээ хатаад чарладаг биз.
Хөөрхий зайлуул, мянга мянган бяцхан жаалууд энэ өдөр ах эгчээ даган гэрээсээ гардаг. Тэгээд төлбөрөө төлөөд аз жаргалтай наадаж буй үе тэнгийнхнээ харахлаар аяндаа л хоёр нүдний нулимс бүрхээд ирнэ дээ. Ер нь нялх амьтны нүд хэцүү гэдэг. Хоёр хөөрхөн гөлөгний нэгэнд нь хоол өгөөд нөгөөг нь золбин болохоор нь өшигчөөд хөөх эвгүй шүү. Мартсанаас саявтар “эх үрсийн өдөр”-т зориулж амьтны 17 ширхэг зулзагыг газар савж бүрэлгэх хойлог хийлээ гэв үү. Иймэрхүү хатуу сэтгэлтэй хүмүүст хүүхэд мүүхэд гэсэн сэтгэл зүрх байдаг ч үгүй биз. Зарим газарт нялхас нь хурдан морь уралдуулах хэрэгсэл төдий ч болсон юм шиг.
Нийгмийн анги давхаргын ялгаа гээч юм аль ч улс хотод байсаар ирсэн. Баян хоосны ялгааг хүүхдийн нүднээс нуух бодлогыг Засгийн газар, Хотын захиргаа болгон баримталдаг. Сургуулийг ижилхэн формын хувцас өмсүүлэхээс өгсүүлээд. Хүн ам ихээр төвлөрсөн том хот болгон “Диснейлэнд”-тэй болцгоожээ. Болцгоох ч юу байхав маш ашигтай бизнес тул энэ салбар дээр уралдаан өрсөлдөөн их. Үртэй болгон тийшээ очиж ганц удаа ч болохнээ тоглож наадах нь тодорхой. Их өртгөөр “Диснейлэнд” босох тусам тоглоом нь янзтай ч үнэ нь уйлуулна. Анзаараад байхад хотууд төлбөртэй тоглоомын газрыг хот дотроо биш гаднаа байгуулсан харагддаг. Яагаад гэхээр “Галзуу хулгана” давхиж явааг автобус, машины цонхоор харах тоолонд хүүхдүүд орилж чарлаад амар заяа үзүүлдэггүйтэй холбоотой гэнэ. Хотын даргын хүүхдээс эхлээд хог түүдгийнх ч ялгаагүй ажлыг нь хийлгэхгүй тоглох гээд байдаг. Тэр хэцүү нүдэнд харагдахгүй бол амар шүү дээ. Түүнээс гадна жаахан том болсон жаалууд өөрсдөө гүйгээд оччих газар их үнэ цэнэтэй тоглоомын газар ажиллах нь маш осолтой. Энд хүүхдийн буруу ерөөс байхгүй, харин хот төлөвлөлтийн алдаа юм. Гэрийн хажууд шахуу байх гоё тоглоомон дээр баян айлын хүүхэд өдөр болгон наадаж, хэлээ гарган гараа даллахад, мөнгөгүй “өнчин цагаан ботго”-нууд төмөр тортой хашааны цаанаас шүлсээ залгин нүдээ унагацгаана. Хүүхэд насанд ижилхэн форм өмсүүлж өсгөх хариуцлагыг төр засаг, эцэг эх хамтдаа хүлээх ёстой. Мөн баяжлаа ч бурмаар тэжээхгүй, гуйлгачин болсон ч гуяны булчирхайгаар хүүхдээ хооллодоггүй уламжлалтай. Янз бүрийн ялгавар гарч мэдэх сэдлүүд аархсан томчуулаас гараад байдаг. Энэ нь хүний өөрийн бүх хүүхдэд сайнаар тусдаггүй юм.
Манай Улаанбаатар хотын хувьд төлбөртэй тоглоомын газар нь олны хөлийн газар байршиж байна. “Хүүхдийн парк” гэх энэ газар нь жинхэнэ тоглоомтой хотуудын хажууд бол зугаацаад байх юмгүй. Гэхдээ л Монголдоо байгаа ганц парк болохоор ийшээ уйлаан майлаан оочир дугаар болон цувцгаадаг. Одоо тэгээд ядаж байхад хүүхдийн газраас нь бизнесмэнүүд өм өм тасдаад авчихсан. Авсан газар дээрээ гоё юм барина гэж байна. Үнэн худлааг нь мэдэх арга алга. Мэдэхээс л зочид буудал, орон сууц барьдгаа барьчихсан. Хүүхдэд зориулсан зочид буудал гэж баймааргүй. Нэгэнт барьчихсан байгууламжийг нураалтай биш. Харин газрынх нь төлбөрийг зах зээлийн үнээр бодож олж авах хэрэгтэй.
Одоо манай энэ хэл ам болоод байгаа парк түүний орчинд хүүхдээ дагуулж очихын эцэсгүй. Дотор нь янз бүрийн хүмүүс хөлхөж холхилдсон, болзоо нь юм уу юу нь юм. Үнгэлдэж үнсэлдсэн аавын цээж, ээжийн юунууд сээгсэлзээд хүүхдийнхээ өмнөөс санаа зовмоор. За тэгээд лааз түүдэг хүмүүстэй цуг зэрэгцэж суугаад хуушуур идэх ч бас арай биш ээ. Ядарсан ард түмнийхээ талд явж тэдэнтэйгээ хамт гээд тэгж бас боломгүй байна. Нэг хэсэг паркад траншейныхан дүүрээд дээрээс нь золбин нохой үүрлээд тоглох гээд очсон хүүхдийг бариад авчихдаг байсан шүү. Энэ газрыг хүүхдэд биш залууст зориулсан цэцэрлэгт хүрээлэн болгохоос өөр хувилбар алга. Тэгээд ёстой өдөр шөнөгүй, өвөл зунгүй тачигнаж байна биз.
Паркийг авсан компаниар Тэрэлж, Налайх эсвэл Батсүмбэр, Зуунмод хавьцаа байгалийн үзэсгэлэн, цэвэр агаар, тунгалаг ус бүхий нутаг сонгож Монгол онцлог оруулсан олон улсын хэмжээний хүүхдийн хотхон байгуулмаар байгаа юм. Гадаад хотуудын жишиг угаасаа тийшээ хүүхдүүд эцэг эх, асран хамгаалагчийн аль нэгээ заавал дагуулж очдог юм билээ.
Хүүхдийн баяраар хүүхдээрээ баярхах яахав. Бусад хүүхдийн нүд хэцүү. Нүднээс гадна ходоодыг нь зовоох “бэлэг” гэдэг түгшүүртэй бараа худалдан авцгаадаг. Шударга, аюулгүй, хугацаа хэтрээгүй чихэр жимс боож баглаж үзээрэй дээ та минь.
Энэ өдрийг бусад баяр лугаа тэмдэглэн бөхийн барилдаан зохиож, орой нь бааранд сууцгаах зохимжгүй. Түүнээс гадна хамгийн эмзэглэх зүйл бол хүний өөрийн бүх л хүүхдийг алагчилж болдоггүй. Манийг балчир байхын л энэ өдөр боломжтой айлын хүүхдүүд бондойтлоо баярлаж, борчуул нь атаархаж өнждөг байсан даа. Одоо ч хэвээрээгээр барахгүй. Зургаан сарын нэгэнд маш олон хүүхэд уйлдаг. Зарим нь ч эрхээрээ хатаад чарладаг биз.
Хөөрхий зайлуул, мянга мянган бяцхан жаалууд энэ өдөр ах эгчээ даган гэрээсээ гардаг. Тэгээд төлбөрөө төлөөд аз жаргалтай наадаж буй үе тэнгийнхнээ харахлаар аяндаа л хоёр нүдний нулимс бүрхээд ирнэ дээ. Ер нь нялх амьтны нүд хэцүү гэдэг. Хоёр хөөрхөн гөлөгний нэгэнд нь хоол өгөөд нөгөөг нь золбин болохоор нь өшигчөөд хөөх эвгүй шүү. Мартсанаас саявтар “эх үрсийн өдөр”-т зориулж амьтны 17 ширхэг зулзагыг газар савж бүрэлгэх хойлог хийлээ гэв үү. Иймэрхүү хатуу сэтгэлтэй хүмүүст хүүхэд мүүхэд гэсэн сэтгэл зүрх байдаг ч үгүй биз. Зарим газарт нялхас нь хурдан морь уралдуулах хэрэгсэл төдий ч болсон юм шиг.
Нийгмийн анги давхаргын ялгаа гээч юм аль ч улс хотод байсаар ирсэн. Баян хоосны ялгааг хүүхдийн нүднээс нуух бодлогыг Засгийн газар, Хотын захиргаа болгон баримталдаг. Сургуулийг ижилхэн формын хувцас өмсүүлэхээс өгсүүлээд. Хүн ам ихээр төвлөрсөн том хот болгон “Диснейлэнд”-тэй болцгоожээ. Болцгоох ч юу байхав маш ашигтай бизнес тул энэ салбар дээр уралдаан өрсөлдөөн их. Үртэй болгон тийшээ очиж ганц удаа ч болохнээ тоглож наадах нь тодорхой. Их өртгөөр “Диснейлэнд” босох тусам тоглоом нь янзтай ч үнэ нь уйлуулна. Анзаараад байхад хотууд төлбөртэй тоглоомын газрыг хот дотроо биш гаднаа байгуулсан харагддаг. Яагаад гэхээр “Галзуу хулгана” давхиж явааг автобус, машины цонхоор харах тоолонд хүүхдүүд орилж чарлаад амар заяа үзүүлдэггүйтэй холбоотой гэнэ. Хотын даргын хүүхдээс эхлээд хог түүдгийнх ч ялгаагүй ажлыг нь хийлгэхгүй тоглох гээд байдаг. Тэр хэцүү нүдэнд харагдахгүй бол амар шүү дээ. Түүнээс гадна жаахан том болсон жаалууд өөрсдөө гүйгээд оччих газар их үнэ цэнэтэй тоглоомын газар ажиллах нь маш осолтой. Энд хүүхдийн буруу ерөөс байхгүй, харин хот төлөвлөлтийн алдаа юм. Гэрийн хажууд шахуу байх гоё тоглоомон дээр баян айлын хүүхэд өдөр болгон наадаж, хэлээ гарган гараа даллахад, мөнгөгүй “өнчин цагаан ботго”-нууд төмөр тортой хашааны цаанаас шүлсээ залгин нүдээ унагацгаана. Хүүхэд насанд ижилхэн форм өмсүүлж өсгөх хариуцлагыг төр засаг, эцэг эх хамтдаа хүлээх ёстой. Мөн баяжлаа ч бурмаар тэжээхгүй, гуйлгачин болсон ч гуяны булчирхайгаар хүүхдээ хооллодоггүй уламжлалтай. Янз бүрийн ялгавар гарч мэдэх сэдлүүд аархсан томчуулаас гараад байдаг. Энэ нь хүний өөрийн бүх хүүхдэд сайнаар тусдаггүй юм.
Манай Улаанбаатар хотын хувьд төлбөртэй тоглоомын газар нь олны хөлийн газар байршиж байна. “Хүүхдийн парк” гэх энэ газар нь жинхэнэ тоглоомтой хотуудын хажууд бол зугаацаад байх юмгүй. Гэхдээ л Монголдоо байгаа ганц парк болохоор ийшээ уйлаан майлаан оочир дугаар болон цувцгаадаг. Одоо тэгээд ядаж байхад хүүхдийн газраас нь бизнесмэнүүд өм өм тасдаад авчихсан. Авсан газар дээрээ гоё юм барина гэж байна. Үнэн худлааг нь мэдэх арга алга. Мэдэхээс л зочид буудал, орон сууц барьдгаа барьчихсан. Хүүхдэд зориулсан зочид буудал гэж баймааргүй. Нэгэнт барьчихсан байгууламжийг нураалтай биш. Харин газрынх нь төлбөрийг зах зээлийн үнээр бодож олж авах хэрэгтэй.
Одоо манай энэ хэл ам болоод байгаа парк түүний орчинд хүүхдээ дагуулж очихын эцэсгүй. Дотор нь янз бүрийн хүмүүс хөлхөж холхилдсон, болзоо нь юм уу юу нь юм. Үнгэлдэж үнсэлдсэн аавын цээж, ээжийн юунууд сээгсэлзээд хүүхдийнхээ өмнөөс санаа зовмоор. За тэгээд лааз түүдэг хүмүүстэй цуг зэрэгцэж суугаад хуушуур идэх ч бас арай биш ээ. Ядарсан ард түмнийхээ талд явж тэдэнтэйгээ хамт гээд тэгж бас боломгүй байна. Нэг хэсэг паркад траншейныхан дүүрээд дээрээс нь золбин нохой үүрлээд тоглох гээд очсон хүүхдийг бариад авчихдаг байсан шүү. Энэ газрыг хүүхдэд биш залууст зориулсан цэцэрлэгт хүрээлэн болгохоос өөр хувилбар алга. Тэгээд ёстой өдөр шөнөгүй, өвөл зунгүй тачигнаж байна биз.
Паркийг авсан компаниар Тэрэлж, Налайх эсвэл Батсүмбэр, Зуунмод хавьцаа байгалийн үзэсгэлэн, цэвэр агаар, тунгалаг ус бүхий нутаг сонгож Монгол онцлог оруулсан олон улсын хэмжээний хүүхдийн хотхон байгуулмаар байгаа юм. Гадаад хотуудын жишиг угаасаа тийшээ хүүхдүүд эцэг эх, асран хамгаалагчийн аль нэгээ заавал дагуулж очдог юм билээ.
Хүүхдийн баяраар хүүхдээрээ баярхах яахав. Бусад хүүхдийн нүд хэцүү. Нүднээс гадна ходоодыг нь зовоох “бэлэг” гэдэг түгшүүртэй бараа худалдан авцгаадаг. Шударга, аюулгүй, хугацаа хэтрээгүй чихэр жимс боож баглаж үзээрэй дээ та минь.
bataa
Bataa
Туул
Зочин
bagi
Зочин
1
Зочин
Зочин
MGL
Зочин
Зочин
Зочин
Зочин
д тэмүүжин
BB
Зочин
Зочин
Зочин
Зочин
Зочин
kkkk