Анхны юм бүхэн дурсгалтай сайхан байдагсан. Анхны хайр, анхны пиав, анхны ичилт, анхны онгиролт гэж мэгээд. Анх ангийн хүүхдүүд гар утас бариад мань мэт бас барьхын түүс болвоо. Даанч оюутан хүний хувьд галзуу ганц юман дээр асуудалтай болчоод утас авж чададгүй. Хүн амьтан мээсээж бичиж бариал, ил гаргаж бариад, бүсэндээ зүүчээд хувцасаа ярж яваад гөө мөн их атаархал төрүүлж байж билээ. Хэдий муу ч гэсэн бас хүн шиг утас барьмаар санагддаг л байлаа.
Нэг өдөр хичээлээ тараад газар шагайцан хэрвээ би утастай байсан бол гэсэн баллахгүй юу  гэсэн бодол тээгээд явжээсэн чинь гэнт газар нэг утас байжээн. Тэр нь яахав дээ байнга гадуур ил авж явжээн, охидын өмнө худлаа ярьжаагаам шиг чихэндээ наагаад ганцаараа явна, хичээлийн цагаар хэртээ утастай хүмүүст захиалга өгөөд ангийхны дэргэд утсаа чангаар дугаргана гэж мэгээд лайтай юмнууд боддог байв шүү дээ. Өө тийн тэгсэн гэнт газар утас хэвтжээн. Тэр нь бүүр нойлын утас, байна уу утас биш зүгээр гар утас хэвтжээн аан. Нэлээд харанхуй болцон байхад хамаг нурууны хөлс чийхраад авч чададгүй тэрүүхэн хооронд за авах гээд бөхийдөг гэнэт дуграад хүн амьтан хараад эзэн нь мэдээд гүйж ирээд зодоод тэгээд миний амьдрал утас олхын өмнө дуусхын байна даа гэж боджээн. Бас яг авангуут баахан цагдаа гарч ирээд хүний үнэтэй цайтай юм хаанаас хулгайлсан гээд шоронд хийгээд нүцгэн сандал дээр суулгаж байгаад баахан тогонд цохиулаад, тамхи нэг соруулсанаа хуруу нэг нэгээр нь тасдаад тамлахын болуу ч гэж бодоод явж билээ.
Тэхдээ яахвээ хүнийг шунал дийлдэг хойно гялс бөхийж авангуутаа гартаа чанга атгаад олимпод оролцож буй спорт алхааны тамирчин шиг алхаж өгж билээ. Чанга атгадаг нь одоо дугарсан ч аяархан дуграасай гэж бодсонуу, эсүүл энэ утас өвдсөндөө дугарч чадахгүй гэж арай бодоогүй л байлтай. Ямартаач /тв сэтгүүлчдийг дуурайв шүү/ гудамжны үзүүр тойрж байгаад утасаа гаргаж ирээд батерэйг нь салгах оролдлого хийсэн ч өмнө нь утасны батерэй салгах байтугай амьд гар утас цөөхөн барьсан хүн чинь мэдэхгүй салгалаад унгаж орхисоон. Гялс буцаагаад авхын хооронд миний муу туулайн зүрх дахиж ажиллан нэг хэсэгтээ тэр хавиар худлаа эргэлдэж билээ. Тэгэж тэгэж дахиж аваад арай гэж батерэйг нь салгаад хармаандаа нэг нэгээр нь салгаж хийсэн ч гараараа чанга атгасаар л байлаа. Энэ одоо аймшигийн юм ярьжаагаам шиг гараараа чанга атгасаар байлаа гэж мэгээд явж өгжээшд нөгөөх чинь.
За тэгээд гэртээ авчраад муу бор чимдаандаа хийгээд хэдэн сар болгосоон. Бас л галзуу ганц юмны асуудалтай байсан болхоор сим каарт дугаар авч чадаагүй. Одоогийх шиг хямд ч байгаагүй юм. Орой хичээлээ тарж ирээд хоолоо хийхээсээ өмнө утсаа гаргаж ирж эргүүлж тойруулж хараад, залгаад нэг асааж үздийн. Тэгэж тэгэж 7 хоноод ирхээр цэнэг нь дуусна хажуу айлаасаа цэнэглэгчийг нь гуйгаад цэнэглэж билээ. Анх удаа өөрийн утсаа цэнэглэж байна гэхээр нэг тийм сэтгэл хөөрөөд байж билээ. Хичээлдээ нэг авж яваад 4-р курсийн оюутан байж цүнхэнд байгаа утас халуу шатуулаад шинэ гутал өмсцөн 1-р ангийн хүүхэд шиг хүн бүр надруу чи утастай болчоо юу гэсэн нүдээр хараад ч байх шиг мөн ч хэцүү байж дээ.
Хэдэн сарын дараа нэг сим карттай болсон чинь муу ямбий чинь сүлжээ нь унаад ажилдагүй. Хамаг мөрөөдөл шороо пурхийтэл ойчсон доо. Тэхдээ гадуур ил барьж явна гэсэн мөрөөдөл давуулан биелэж билээ. Хармаанд хийхээр бүүр унтарчихдаг утас байж билээ. Ил бариад байн байн хялалзаад унтрангуут нь асаагаад байвал дажгүй л байсан. Гэхдээ намайг утсаа олоод сим олж хийх гэж мунгинсаар байтал монголчууд бүгд гар утас барьдаг болцон байж билээ. Тэр үед миний бандгар хар утас гадуур ил барьж явхад гар утас биш хар мод бариад явжаагаа барилгачин шиг харагдуулдаг байсан байх гээд яс хавталздагсан.
Тэхнологи муухай хөгжиж байна шүү. Хүмүүс энд аая пад, под, мак заак гээд аймаар юмнууд худалдаж авжаахад би энд дээр үеийн виндовс 2000 ажилдаг бүтэн портероор авж явхаар эд худалдаж авж байхын, хүмүүс 3 ДИ зурагт худалдаж авч байхад би дөнгөж хойшоо пөндгөр нүүр нь хавтгай болсон зурагт авж байхын. Мөр зэрэгцэж биш жинхэнэ хойноос нь тэхнологийг хөөж байна даа. Гар утас ч гэсэндээ ялгаагүй аймаар л хөгжиж байна. Хот дотроо утсаар ярьдаг байсан бол хөдөө яриад, одоо бүүр гадаад дотоодгүй чөлөөтэй ярьдаг болж.  Тэр нь нөгөө дээр үед боломжтой ах нар л утас барьдаг байсан шиг цөөхөн хүнд зориулсан роуминг биш ай пи пхооне /IP phone/ гээд хямдхоон юм болчиж. Тэр нь байхад гадаадад гар утастайгаа явах биш бүүр амьдраад ч байдаг болж. Гадаадад амьдрагсад монголруугаа айпи пхоноосоо мээсэж бичдэг болж. Юнитэлийн Маая фоон үүнийг хийжээшд ганцаараа. Яадын үнэн юмыг чинь магтийшд. Монгол хүн монголчуудаа магтаж байхад бусад нь дуугүй л байгаарай. Эрклаам үзээд хохирсон хүн байвал ирж шанаа авч хохирлоо барагдуулна биз.
Өөртөө хувьсгал хийхгүй бол энэ тэхнологийг гүйцэхгүйнээ.